نگاهم نمیکند. سرش را آنقدر پایین آورده بود که به یقه هایش چسبیده بود. این سکوت طولانی اش کور سویامیدم را خاموش میکند. سکوتش گواهی خیلی چیز هاست! دیگر نمیتوانم مقاومت کنم. میبازم! به همه... حتی به اشک هایم. رویم را به طرف پنجره برمیگردانم. اصلا برای چی بیاید؟ برای کی بیاید؟ برای من نمک نشناس؟برای کسی که آبرویش را جلوی همه برد؟  اصلا چه بهتر که بمیرم! لااقل دیگر کسی نیست که آبرویش را ببرد،سرافکنده اش کند! اشک هایم تند و تند از هم سبقت می گرفتند. از روی گونه های سردم سرازیر می شدند و روی ملافه صورتی رنگی که در دستانم مشت کرده بودم می چکیدند و ردشان را به جا می گذاشتند. لبانم را با دندانم میگزم. سوزشش را حس کردم اما سکوت میکنم. نمیخواهم جلوی مریم های های گریه کنم! در دوبارهباز می شود و پرستار سفید پوش مسن با یک آمپول می آید. به من و مریم نگاه می کند و کنار تختم می
 ایستد:
-عزیزم دیگه وقت عملت رسیده، اصلا نگران نباش! وقتی بهوش اومدی عملت تموم شده. 
سوزن سرنگ را داخل کیسه سرمم فرو می کند و مایع را خالی میکند. دراز میکشم و به دانه های درشت برف که از آسمان میباریدند خیره میشوم. چشمانم گرم میشوند. همه چیز باز جلوی چشمانم ظاهر میشود. دیگر نای جنگیدن با خاطراتم را هم ندارم.....

ادامه دارد...

#لیلا_مهری